ในพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 23 และกฎกระทรวงฉบับที่ 2 ข้อ 1 กำหนดเวลาทำงานปกติในงานทั่วไป (ไม่รวมงานอันตราย) วันละไม่เกิน 8 ชั่วโมง
ขณะที่กฎกระทรวงฉบับที่ 7 ข้อ 2 ออกตาม มาตรา 22 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 กำหนดวันหนึ่งจะกำหนดเวลาทำงานปกติเกิน 8 ชั่วโมง แต่สัปดาห์หนึ่งไม่เกิน 48 ชั่วโมงก็ได้
จึงมีประเด็นว่า นายจ้างกำหนดเวลาทำงานปกติให้ลูกจ้างทำงานเกินวันละ 8 ชั่วโมง เช่น วันละ 8.30 ชั่วโมง ทำงาน 5 วัน ต่อสัปดาห์ จะขัดต่อมาตรา 23 หรือไม่ หรือหากนายจ้างอ้างว่ากำหนดเวลาทำงานต่อวันตามกฎกระทรวงฉบับที่ 7 จะเป็นการขัดต่อกฎหมาย(มาตรา 23) หรือไม่
คำพิพากษาฎีกาที่ 2934/2565
พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541มาตรา 22 กฎกระทรวง ฉบับที่ 7 (พ.ศ.2541) ออกตามความในพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 22 ข้อ 2 ที่กำหนดให้งานที่เกี่ยวกับการผลิตเป็นงานที่นายจ้างกับลูกจ้างอาจตกลงกันกำหนดเวลาทำงานปกติในวันหนึ่งๆ เป็นจำนวนกี่ชั่วโมงก็ได้ แต่เมื่อรวมเวลาทำงานทั้งสิ้นแล้วสัปดาห์หนึ่งต้องไม่เกิน 48 ชั่วโมง ไม่ได้เป็นการขัดหรือแย้งต่อเจตนารมณ์ของพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 จึงเป็นกฎหมายลำดับรองที่ฝ่ายบริหารออกมาโดยชอบด้วยกฎหมาย ไม่ตกเป็นโมฆะ และมีผลใช้บังคับได้
ที่มา Narongrit Wannaso
